DRUNGARIUS

DRUNGARIUS

praefectus DRUNGI. DRUNGUS autem Graecobarb. Δροῦγγος, globus militum, vel pars quaedam exercitus est, sub adulto Imperio vox nota Romanis, quâ tamen primitus non de suis, sed de gentium militibus usi sunt, vide Vopisc. in Probo, Veget. de re milit. l. 3. c. 16. Scire Dux debet, contra quos drunges, h. e. globos hostium, quos Equites oporteat poni etc. Dein in ipsius Orient. Imperii militiam irrepsit, ut ex codin. Leonis Imp. Tacticis patet: ubi constat, Drungum etiam fuisse numerum aliquot Comitum i. e. Cohortibus praefectorum, sub Drungario merentium. Leunclavio Drungus, non pauciores quam mille, nec plures quam 4000. milites continebat. Graecis olim χιλιαρχία, Italis, Gallis, Germanis Regimentum. Fuit autem in exercitu Drungarius, i. e. Tribunus seu Chiliarcha, tertius: Hoc enim ordine a Leone militiae gradus numerantur, Imp. Metarchae, Drungarii, Comites, Centuriones, Decani, Quintani et Quartani. Δροῦγγος Leunclavio, apud Graecos recentiores, uti Agla, apud Turcos, baculum vel sceptrum officii ac dignitatis significat, an a Lat. trunco? Spelmann. vero Saxonica videtur vox, et confertam multitudinem, hodiequeve Anglis throng denotare. In infer. Imperio constantinopoli clarus fuit Magnus Drungarius, qui duplex, Biglae et Classis. Prior vigiliae et excubiarum erat Praefectus, meruitqueve in Castrensi militia sub Magno Domestico: gerebat hic sceptrum iudiciale, post superiorem condylum, qui in omnibus inauratus erat, aureum et coccineum, ad imum usque accurate ornatum: vide de iurisdictione eius Manuelem Comnen. Novellâ 2. de Praefecto vero Vigilum ab Augusto constituto, ff. l. 1. tit. de off. praef. vigil. Posterior in re marina, magno Duci fuit subiectus. Praerat his Amiralio, Protoconniti, Drungariis et Comitibus i. e. Cohortium praefectis, habebatqueve sceptrum e ligno laevi, aliquando absqueve iudiciali sceptro erat. Notat Meurs. a Leone Naumach. navalem hanc praefecturam primitus fuisse, et postea ad militiam terrestrem esse translatam. Vide Henr. Spelmann. Glossar. Archaeol. Addo, quod Magno Drungario Classis, prae aliis suberat δεὐτερος Δρουγγάριος τȏυ ςόλου, ut est apud Annam Comnenam Alexiad. l. 12. p. 369. Apud Cedren. memoratur quoque Drungarius Cibiraeotarum, in Leontio; Apud Auctorem Hist. Misc. l. 23. Drungarius Δωδεκανήσου etc. Vide Glossarium Meursii et Myrepsum l. 1. c. 443. laudatos Car. du Fresne in Glossario. Originem vocis quod attinet, Graecam illam esse, sed barbarefactam a Graecis recentioribus, vult salmas. Ρ῾ύγχος enim rostrum est; quod vulgares Graeci iam olim dixêre δροῦγγον: qui militum multitudinem cuneatim rostratimqueve pugnantium, fronte sc. in angustum desinente, videntur sic appellasse; nam et capita porcina huiuscemodi cuneos fuisse vocatos, notum et Vegetio et Ammiano. Vide eum Notis ad Vopisc. in Probo (ubi tamen, drungos quandoque a cuneis distiugui, et apud Veget. ubique globos

exponi, Graec. σωςροφὰς, hocque pugnae genus usitatum maxime Barbaris non it. inficias) et ad Solin. p. 311. et 364. etiam aliquid infra in voce Ossa.